An Draighneán Donn

Ó is síleann céad bean gur leo fhéin mé nuair a ólaim leann 
Téann dhá dtrian síos díom nuair a smaoiním ar a gcomhrá liom; 
Sneachta séidte agus é á shíorchur ar Shliabh Uí Fhloinn 
Is go bhfuil mo ghrása mar bhláth na n-airní ar an Draighneán Donn.

Agus fuair mé féirín lá aonaigh ó bhuachaill deas 
Agus céad póg an lá ina dhiaidh sin ó phlúr na bhfear 
Lá léan ar an té a déarfadh nach tú mo ghean 
Agus ina dhiaidh sin, nach deas mar a d’éalóinn faoi na coillte leat.

Dá mbeinn i mo bhádóir, nár dheas mar a sheolfainn an fharraige anonn. 
‘S dá mbeinn i m’fhaoileán nach deas d’éireoinn ar bharr na dtonn 
Bheinnse ag éalú le mo chéadsearc is á fáisceadh liom 
Is an lá nach bhféadfann mé bean a bhréagadh, níl an báire liom.

Is nach fear gan chéill a ghabhfadh a’ dréim leis an gclaí a bheadh ard 
Nuair a bheadh claí beag íseal lena thaobh sin le go leagfadh sé air a lámh 
Cé gur ard é an crann caorthainn ‘gus bíonn sé searbh as a bharr 
‘Gus fásann sméara agus bláth sú craobh ar an gcrann is ísle bláth.