An tIolrach Mór

Agus d’éirigh mé go feargach ar maidin moch Dé Domhnaigh
Agus chuir mé mo chuid bróga orm le goil go Tír an Fhia,
Ins a n ngleann a raibh an fear marbh ann sea casadh an tIolrach Mór liom
Nár ghearr le dúchán móna é is é go gróigthe ina shuí.

Nach dtug mé sraoill is amhas air, mac amadáin is óinsí,
Cineál sclabhais dúchais agus mór Chathail Bhuí,
‘Sin agus mo mhallacht duit, is gan rath a bheith aríst go deo ort,
Mar is tú thug an coileach óg uaim ba ghleoite a ligfeadh gl.’

‘Muise stop do bhéal ar ais agus ná maslaigh mé chomh mór sin,
Dar mo mhionna agus mo mhóide ní mise a d’ith an t-éan,
Mar níor mhór liomsa a mbeadh de bhrabach ort i dteach na holann dóite,
Mar is fear thú a bhíodh go fiúntach i gcónaí i dteach an óil.’

Ach téigh arís abhaile agus fiafraigh de Nóra,
Sin é an t-ainm a bhí ar an ógbhean a’ scóladh a cinn,
An clumhach a bhí ar a easnachaí, sa teallach a fuair mé dóite é,
Agus d’ith muid i gcomhar é agus ní raibh muid uilig buíoch.’

‘Muise thug tú éitheach a sclabhaire, níor ith muid i gcomhar é,
Ná rud ar bith den tsórt sin gan na comharsana a bheith buíoch,
Ach is tú fhéin a chroch leat é faoi do dhá sciathán mhóra,
‘Gus ní chaithfear ráithe an fhómhair go gcuirfidh mé ort dlí.’

‘Nach bhfuil cuid de leabhar an tseanchais le n-inseacht agamsa fós dhuit,
Is nuair a chluinfeas tú na glórtha, beidh na deora leatsa síos,
Agus gheobhaidh tú amach sa seanchas gur mac leis an Dearg Mór mé
Is más troid atá tú a thóraíocht, seas romham is ní bhéir buíoch.’

Nár chuir sé a chulaith ghaisce air féin in arm is in éadach,
Agus an claíomh ba ghéire dá mb’fhéidir leis a fháil,
Bhí mise agus mo speal, dheamhan folach ach mo léine,
Nó gur throid muid a chéile go raibh sé deireanach ins an lá.